Na portalu CIRE.PL ukazał się ciekawy artykuł autorstwa znanych specjalistów od energetyki (Jacka Molko i Roberta Lisa) poświęcony niemieckiej polityce transformacji energetycznej „Energiewende”. Z tekstem można zapoznać się tutaj:

http://www.zielona-energia.cire.pl/st,6,23,item,105119,2,1,2,0,258970,0,energiewende-niemiecka-transformacja-energetyczna---utrzymujac-kurs.html

Zasadnicza teza tej publikacja wskazuje, że niemieckie elity polityczne podjęły strategiczną decyzję o dokonaniu zmiany sposobu wytwarzania energii elektrycznej z paliw kopalnych na generowanie jej w większości ze źródeł kopalnych. Niemieccy politycy upatrują w tej decyzji szansy na uczynienie z niemieckiej gospodarki bardziej innowacyjnej i konkurencyjnej, co stworzy jej długoterminową przewagę nie tylko w Europie, ale i na świecie. Wspólnym założeniem dla tej polityki jest odejście od paliw kopalnych oraz całkowita rezygnacja z energetyki jądrowej. Autorzy publikacji podkreślają, że jednoczesne zapewnienie zasobów energii dla zasilania nowoczesnej gospodarki przy pilnym ograniczeniu emisji CO₂ stanowi zasadniczy cel tej polityki. Jakie zatem cele stawia sobie transformacja energetyki w Niemczech? I tak są to: ograniczenie zmian klimatycznych, ograniczenie importu nośników energii, stymulowanie innowacyjności technologii i „zielonej” ekonomiki, ograniczenie i eliminacja ryzyka energetyki jądrowej oraz wzmocnienie bezpieczeństwa energetycznego kraju. Wiadomo zatem, czego chcą Niemcy od energetyki. Jednak jak podkreślają Autorzy: „Niemiecka polityka energetyczna w znaczącej mierze opiera się na kosztownych zachętach do rozwijania technologii opartych na OZE i cechujących się pracą nieciągłą w celu spełnienia zobowiązań środowiskowych. (…) Podnosi ona prawdopodobieństwo globalnego niepowodzenia w obszarze realizacji celów ograniczenia zmian klimatycznych oraz prowadzi w końcu do mniej bezpiecznego świata.

[Komentarz] Nie zwracalibyśmy uwagi na tą publikację, gdyby nie okoliczność, że w sposób w miarę jasny i klarowny pokazuje charakter niemieckiej polityki energetycznej i pośrednio jej rzeczywiste cele. Rzuca się w oczy to, że „Energiewende” jest projektem całkowicie politycznym, tj. zakłada realizację apriorycznie przyjętych celów gospodarczych (redukcja emisji CO₂, rezygnacja z energetyki jądrowej czy rozbudowa energetyki wiatrowej na lądzie i morzu) w celu realizacji wizji o dominacji Niemiec w Europie. Okoliczność, że silna i efektywna gospodarka zapewnia siłę polityczną nie trzeba chyba nikogo przekonywać. Przykład chiński jest bardzo wymowny. Specyfiką polityki niemieckiej jest jednak to, że oparta jest ona o głęboką wiarę we własną trafność i wręcz nabożną nieomylność przyjmowanych rozwiązań. Jednym zdaniem, niemiecki sposób urządzania świata jest najlepszy, dobry dla wszystkich i do zastosowania wszędzie. A zatem niemiecki model energetyki też ma te cechy „uniwersalności”. I to jest sedno całej sprawy. Nie byłoby o czym pisać, gdyby nie to, że europejska polityka klimatyczna i energetyczna kształtowana jest na wzór pomysłów niemieckich, a zatem jest wdrażana w Polsce przy użyciu całego instrumentarium środków prawnych dostępnych Komisji Europejskiej i całego pracującego w pocie czoła aparatu urzędniczego. Co więcej, immanentną cechą tego sposobu myślenia jest uporczywa realizacja raz założonych celów bez względu na ich rzeczywiste efekty gospodarcze i środowiskowe, oraz bez względu na ponoszone koszty finansowe i społeczne. A kto przeciwko temu protestuje jest głupi. Ordnung muss sein. A jak nie będzie porządku, to się go przywróci siłą. Doświadczenie historyczne podpowiada, że czeka nas albo zmiana tej polityki wewnątrz samych Niemiec, tj. w gronie niemieckich elit gospodarczych odpowiedzialnych za kreowanie tej polityki, albo dalsza eskalacja żądań (nowe cele redukcji emisji CO₂) i związane z tym siłowe rozwiązania przymuszające inne kraje do całkowitego podporządkowania się wizji zawartej w „Energiewende”. To wszystko złożone w całość oznacza, że samym stękaniem i modlitwą niczego nie załatwimy, nie mówiąc już o wygranej. Klucz do zatrzymania inwazji wiatraków leży nad Sprewą.