Pisaliśmy niedawno o znaczących, naukowych argumentach przeciwko - prowadzonej przez główne ośrodki władzy i zależne od nich media -propagandzie klimatycznej. [1] Dzisiaj wracamy do tego tematu za sprawą raportu „Global Warming Policy Foundation” przedstawiającego korelacje pomiędzy aktywnością Słońca a zmianami klimatu w przeszłości. Całość raportu w języku angielskim dostępna jest tutaj: https://www.thegwpf.org/new-paper-solar-impact-on-climate-greater-than-thought/
Autorem raportu jest prof. Henrik Svensmark (ur. 1958 r.) z Duńskiego Narodowego Instytutu Kosmicznego, który bada od wielu lat wpływ promieniowania kosmicznego na ziemski klimat, m.in. poprzez wpływ tego promieniowania na tworzenie się chmur. Przywoływaliśmy jego badania w tekście z października 2018 r. również poświęconym wpływowi Słońca na ziemski klimat. Powołując się na badania naukowe napisaliśmy wtedy, że: „Istnieje naukowo udowodniona bardzo ścisła korelacja, sięgająca aż 95%, pomiędzy aktywnością Słońca a stanem temperatur na Ziemi.” [2]
Raport prof. Svensmark’a pokazuje m.in. to, że tak zwane całkowite promieniowanie słoneczne - nie może wyjaśnić całego wpływu aktywności słonecznej na ziemski klimat i wymagają uwzględnienia dodatkowego czynnika.
„Zmiany całkowitego natężenia promieniowania słonecznego są w rzeczywistości dość małe”, mówi profesor Svensmark. „Musiałyby być prawie 10 razy większe, aby wyjaśnić, jak oceany ogrzewają się i chłodzą w ciągu 11-letniego cyklu słonecznego”. [3]
fot. Pixabay
Najnowsze badania sugerują, że istnieją mechanizmy, które mogą wzmocnić efekt aktywności słonecznej. Raport zawiera przegląd potencjalnych czynników, stwierdzając, że najbardziej prawdopodobnym z nich jest wpływ galaktycznych promieni kosmicznych na tworzenie się chmur. Idea ta jest wiarygodna teoretycznie i uzyskała znaczące, empiryczne potwierdzenie w ostatnich latach.
Profesor Svensmark twierdzi jednak, że temu obszarowi badań, nie poświęca się wystarczającej uwagi:
„Galaktyczne promieniowanie kosmiczne wydaje się być bardzo ważnym czynnikiem wpływającym na ziemski klimat Ziemi. Obecnie, promieniowanie to jest jednak ignorowane, ponieważ jest one postrzegane jako odwracające uwagę od konwencjonalnych badań nad globalnym ociepleniem. Nauka musi działać lepiej, jeśli chcemy osiągnąć postęp w zrozumieniu rzeczywistego wpływu naturalnych czynników zmian klimatycznych.” [3]
Żeby dopowiedzieć sprawę do końca warto zacytować jeszcze jeden fragment z omawianego raportu prof. Svensmark’a podkreślający znaczenie promieniowania kosmicznego na ziemski klimat:
„Teoria ta [dot. wpływu promieniowania kosmicznego na klimat – dopisek red.] sugeruje, że aktywność słoneczna miała znaczący wpływ na klimat w okresie holocenu. Zrozumienie to kontrastuje z oficjalnym konsensusem Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu [IPCC – dopisek red.], w którym szacuje się, że zmiana wymuszania promieniowania słonecznego między 1750 a 2011 r. Wyniosła około 0,05 W / m2, co jest wartością całkowicie nieistotną w stosunku do wpływu wywieranego przez gazy cieplarniane, szacowanego na około 2,3 W / m2. Jednak samo stwierdzenie mechanizmu powiększania wpływu aktywności słonecznej miałoby implikacje dla szacowanej wrażliwości klimatu na dwutlenek węgla, sugerując, że jest to dużo niższy niż obecnie sądzono.” [4]
Prof. Svensmark pokazuje, że zarówno na przestrzeni ostatnich 60 lat, jak i ostatnich 600 lat, występują bardzo silne korelacje pomiędzy poziomem promieniowania kosmicznego a poziomem aktywności słonecznej mierzonej ilością plam na Słońcu. Poniższe wykresy, pochodzące z omawianego raportu, pokazują to bardzo wyraźnie.
Źródło: https://www.thegwpf.org/content/uploads/2019/03/SvensmarkSolar2019-1.pdf, s.5
Podsumowując swoje badania, prof. Svensmark wskazał, że oficjalne przyznanie przez „naukę o klimacie”, iż to właśnie aktywność Słońca miała decydujący wpływ na ziemski klimat, wymagałoby całkowitej rewizji dotychczas prowadzonej polityki.
„Nauka o klimacie ogólnie jest obecnie wysoce upolityczniona, z wieloma interesariuszami. Nie powinno zatem dziwić, że powyższy wniosek dotyczący roli Słońca w klimacie jest mocno kwestionowany. Podstawowy problem polega na tym, że jeśli Słońce miało duży wpływ na okres holocenu, to powinno również mieć znaczący wpływ na ocieplenie XX wieku, w konsekwencji wrażliwość klimatu na dwutlenek węgla byłaby niższa. Obserwowany spadek aktywności słonecznej byłby również odpowiedzialny za obserwowane spowolnienie ocieplenia w ostatnich latach.” [5]
[Nasz komentarz] Nie posiadamy narzędzi, by samodzielnie dokonać weryfikacji teorii prof. Svensmark’a, jednak jej prostota i oparcie w danych historycznych pokazują, że powinna być ona traktowana poważnie w przeciwieństwie do pseudonaukowych wynurzeń kolejnych raportów IPCC ignorujących rzeczywistość. Niestety, wszyscy Ci politycy, którzy uwierzyli alarmistom klimatycznym, że „Ziemia się przegrzewa w wyniku nadmiernych emisji CO2”, będą mieli problem z wycofaniem się z własnych kłamstw i zaciągniętych już zobowiązań politycznych oraz prawnych. W tym kontekście cała obecnie prowadzona polityka klimatyczno-energetyczna Unii Europejskiej jest funta kłaków warta i zasługuje jedynie na wyrzucenie do kosza. To właśnie miał na myśli prof. Svensmark pisząc, że „Nauka o klimacie ogólnie jest obecnie wysoce upolityczniona (…)”. A jest upolityczniona, dodajmy dlatego, że istnieją grupy interesu, które na tym zarabiają i bez „nauki o klimacie” nie mogłyby tego robić.
Tłumaczenie i opracowanie
Redakcja stopwiatrakom.eu
Przypisy:
[3] https://www.thegwpf.org/new-paper-solar-impact-on-climate-greater-than-thought/
[4] https://www.thegwpf.org/content/uploads/2019/03/SvensmarkSolar2019-1.pdf, s.1
[5] https://www.thegwpf.org/content/uploads/2019/03/SvensmarkSolar2019-1.pdf, s.21