Unijna polityka dekarbonizacji gospodarki zaczyna pokazywać swoje prawdziwe oblicze. W dniu 9 maja br. hutniczy koncern Arcelor Mittal Poland ogłosił, że wstrzymuje prace wielkiego pieca i stalowni w krakowskiej hucie bez podania terminu wznowienia prac. [1] Polskie hutnictwo dobijają wysokie ceny energii elektrycznej i niebotyczna cena uprawnień do emisji CO2. Dzieje się dokładnie to, co przewidywaliśmy, gdyż sytuację w spółce Arcelor Mittal Poland śledzimy od dłuższego już czasu. Wciąż sygnalizujemy i ostrzegamy przed konsekwencjami antywęglowego obłędu.
Jak podał portal WNP.pl „Największy producent stali w Polsce ogłosił decyzję o wygaszeniu wielkiego pieca w jego krakowskiej hucie. (…) Jak zapowiedział prezes spółki Geert Verbeeck, zamknięcie nastąpi we wrześniu i potrwa "miesiące lub kwartały". Według prezesa decyzja o wstrzymaniu pracy wielkiego pieca i stalowni w krakowskiej hucie wynika z jednej strony ze spadającego popytu na stal na światowych rynkach, w tym w sektorze motoryzacyjnym. Z drugiej strony - jak mówił - krakowska huta utraciła konkurencyjność w związku z rosnącym importem stali spoza Unii Europejskiej, rosnącymi cenami uprawnień do emisji CO2 oraz cenami energii.” [1]
fot. Pixabay
„Podjęcie decyzji o czasowej redukcji produkcji stali pierwotnej i wyrobów płaskich nie było dla nas łatwe. Jest to odbicie słabego popytu, jaki mamy dziś w Europie, na który nałożyło się zwiększenie importu, pomimo ustanowienia przez Komisję Europejską kontyngentów. Nieprzychylne warunki wzmaga także wzrost cen energii i uprawnień do emisji dwutlenku węgla – mówi Geert van Poelvoorde. ArcelorMittal stwierdza, że ceny energii w Polsce i Hiszpanii należą do najwyższych w Europie. W Polsce na rynku mocno odbił się wzrost importu stali z Rosji – w ubiegłym roku zwiększył się on czterokrotnie.” [2]
Prawdziwy koniec przemysłu ciężkiego w Polsce
Taka sytuacja w hutnictwie nie powinna być zaskoczeniem. Od lat wiadomo było, że przemysł ciężki, energetyka i górnictwo są na celowniku Komisji Europejskiej, która w imię dekarbonizacji, postanowiła pozbawić Europę przemysłu. W efekcie, było jedynie kwestią czasu, kiedy największy producent stali na świecie zacznie zamykać swoją działalność w Polsce. Takie są właśnie prawdziwe efekty unijnej polityki klimatyczno-energetycznej.
Na przestrzeni ostatnich lat wielokrotnie ostrzegaliśmy wszystkich wokoło, że „walka z klimatem” przy pomocy redukcji emisji dwutlenku węgla przyniesienie opłakane efekty gospodarcze. Klimatowi to nie pomoże, gdyż ten zmienia się niezależnie od ludzkich działań, za to efekty destrukcyjnej polityki przemysłowej odczują wszyscy.
Zainteresowanych czytelników odsyłamy do naszych tekstów poświęconych sytuacji w hutnictwie, które zamieszczaliśmy na przestrzeni ostatnich 5 lat. Cele i zamierzenia europejskich ośrodków władzy były jasne i czytelne, tylko były zwyczajnie ignorowane przez polskich polityków. Dzisiejsze działania rządu są już spóźnione o jakieś … 27 lat, kiedy ideologia zrównoważonego rozwoju (zielony komunizm) zaczęła opanowywać myślenie europejskich decydentów. A zaczęło się to od Traktatu z Maastricht podpisanego w 1992 r., który zrewolucjonizował strukturę ówczesnej EWG.
Poniżej cytaty z naszych publikacji poświęconych hutnictwu. Lojalnie ostrzegaliśmy.
„polityka klimatyczna i energetyczna Unii Europejskiej jest karaniem przemysłu stalowego i innych energochłonnych gałęzi przemysłu, mającym ogromny wpływ na ich konkurencyjność. A dalszy wzrost cen energii elektrycznej, nieuchronny wobec konieczności zakupu uprawień do emisji CO2 na rynku, może zniszczyć cały przemysł wytwórczy w Europie.”
„Niektóre mechanizmy związane z polityką klimatyczną, które są wprowadzane na poziomie unijnym lub też są jeszcze w fazie planowania, nie służą ostatecznemu celowi, jakim jest ochrona klimatu. Jednocześnie są one zagrożeniem dla konkurencyjności europejskiego przemysłu, w tym zarówno dla odbiorców energochłonnych, jak i branży energetycznej.”
„unijna wojna z węglem przenosi się teraz na nowe obszary. Niestety są to strategiczne dla Polski gałęzie gospodarki, takie jak transport, rolnictwo czy leśnictwo, które generują miejsca pracy i stanowią o naszej przewadze konkurencyjnej. Redukcja emisji CO2 w tych sektorach gospodarki, to nic innego, jak tylko narzucenie obowiązku zmniejszenia produkcji, co przełoży się automatycznie na zmniejszenie przychodów i spadek rentowności branż objętych przymusowymi redukcjami emisji.”
„Wygląda na to, że europejscy politycy za główny cel istnienia Unii Europejskiej przyjęli sobie dekarbonizację i związaną z nią redukcją emisji CO2. W efekcie wszystkie sektory gospodarki muszą składać hołdy polityce klimatyczno-energetycznej. Oczywistym skutkiem takiej polityki jest ucieczka przemysłu do krajów, które prowadzą znacznie bardziej racjonalną politykę gospodarzą. Dzisiaj zagrożone jest istnienie przemysłu ciężkiego w Polsce oraz funkcjonowanie i rozwój energetyki konwencjonalnej.
Na horyzoncie widać już nowe zagrożenie dla naszego rozwoju, tj. przymusową dekarbonizację sektorów transportu, rolnictwa, leśnictwa, budownictwa czy też gospodarki komunalnej.”
„Musimy działać ostrożnie. Nowy kształt systemu EU ETS stanowi poważne zagrożenie dla konkurencyjności europejskiego hutnictwa. Konieczność zakupu praw do emisji dwutlenku węgla mocno odbije się na strukturze kosztów europejskich producentów stali. Tych kosztów nie będą ponosić producenci stali spoza UE, a należy pamiętać, że obrót stalą prowadzony jest w skali globalnej.”
„Końcowym efektem polityki dekarbonizacji gospodarki będzie upadek całych branż w Europie, gdyż przedsiębiorcy działający na globalnych rynkach będą unikać restrykcyjnych przepisów utrudniających prowadzenie biznesu. Miejsca pracy będą za to tworzone poza Unią Europejską, gdzie jeszcze umieją myśleć logicznie. Ten system musi upaść, wcześniej czy później.”
„Rzeczywiście trudno nie zauważyć ścisłego związku pomiędzy polityką klimatyczno-energetyczną Unii Europejskiej a stale drożejącą energią elektryczną. Martwi nas jednak to, że premier Morawiecki nie widzi oczywistej zależności pomiędzy kosztami energii elektrycznej a konkurencyjnością polskiego przemysłu, zwłaszcza tego energochłonnego. Pisaliśmy wielokrotnie o przykładzie Arcelor Mittal Poland SA, potentata w branży hutniczej, który głośno i publicznie wypowiadał się na temat rosnących kosztów ceny energii elektrycznej, które grożą upadkiem hutnictwa w Polsce.”
„(…) cały unijny system handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS) niszczy konkurencyjność gospodarki krajów Europy Środkowej, gdyż dokładnie w tym celu został on zaprojektowany. Opisaliśmy to w artykule pt.: „Rząd Morawieckiego poddał się w walce o polską energetykę”. Ręczne sterowanie systemem handlu uprawnieniami do emisji CO2, jakie uprawia Komisja Europejska, skutkuje podwyżkami cen energii wytwarzanej z węgla i dodajmy, że tylko z węgla, wyłącznie po to, by w sposób całkowicie arbitralny wspierać źródła OZE. Efektem tego pseudo-rynkowego systemu wsparcia OZE jest stały wzrost cen energii elektrycznej w Europie, wypychanie energetyki konwencjonalnej z rynku i ucieczka ciężkiego przemysłu poza Unię Europejską.”
Sadźmy lasy, rozbierajmy wiatraki
Redakcja stopwiatrakom.eu
Przypisy: