Henryk Baranowski - Prezes PGE, największej w Polsce grupy energetycznej, opublikował na portalu wgospodarce.pl opinię na temat możliwych dalszych scenariuszy rozwoju dla polskiej energetyki. Warto się z nią zapoznać, bo prezes Baranowski mówi jak jest w energetyce i trudno jest się z nim nie zgodzić. Poniżej najistotniejsze fragmenty tego wystąpienia z naszym komentarzem.

Baranowski: Polska jest prymusem unijnej polityki klimatycznej

„Polska jest prymusem unijnej poliyki klimatycznej, a dbałość o ekologię jest wpisana w polski rozwój gospodarczy. Żadne państwo w Europie nie zrobiło dla zmniejszenia emisji szkodliwych związków tak wiele, w tak krótkim czasie. Wciąż jednak słyszymy głosy, że to za mało”.

„Koronnym dowodem na trwały i zrównoważony rozwój Polski jest to, że od 1988 r., roku bazowego dla Polski zgodnie z porozumieniem z Kioto, zredukowaliśmy emisje dwutlenku węgla do atmosfery o 30 proc. W tym samym okresie polska gospodarka powiększyła się siedmiokrotnie. To jest prawdziwa miara polskiej zielonej transformacji.”

„Coraz szersza „demokratyzacja” wytwarzania energii jest – sama w sobie – zjawiskiem dobrym. Ale postawiła zarówno przed firmami energetycznymi, jak i przed państwem jako organizatorem życia społeczno-gospodarczego poważne wyzwania. Dopóki nie wdrożymy masowo akumulatorów energii produkowanej z odnawialnych źródeł energii, będziemy narażeni na wahania popytu i podaży. Zdecentralizowany rynek wymaga również poważnych nakładów na infrastrukturę dystrybucyjną.”

„Przede wszystkim jednak problemem jest to, że cena energii elektrycznej nie odzwierciedla dzisiaj kosztów ponoszonych przez wytwórców. Elektrownie systemowe notują straty, ponieważ pracują poniżej progu swojej rentowności. Ale ze względu na bezpieczeństwo systemu nie mogą zostać wyłączone, gdyż dla gospodarki absolutnym priorytetem jest niczym niezakłócana ciągłość dostaw energii.”

Problem z dekarbonizacją

Baranowski jednoznacznie wskazuje, że zasadniczym problemem stojącym przed polską energetyką jest przymus dekarbonizacji narzucany nam przez Unię Europejską.

„To walka o to, czyje zasoby będą wykorzystywane, czyje technologie rozwijane i subsydiowane. Czyj kapitał będzie cierpliwie zarabiał, a czyj topniał w nierentownych aktywach. Słowem kluczem tej batalii jest „dekarbonizacja”. Niemcy, motor zielonej rewolucji w Europie, nie bez przyczyny w ostatnich latach zainwestowały 120 mld euro we wsparcie odnawialnych źródeł energii i w polityce zagranicznej postawiły na „uwspólnotowienie” Energiewende, nadając jej europejski wymiar. Efekt? – szeroki transfer niemieckich technologii i zbudowanie silnego sektora zatrudniającego kilkaset tysięcy pracowników.”

„Czy powinniśmy pójść tą samą drogą? Szukając odpowiedzi na to pytanie, warto wziąć pod uwagę inne kwestie; np. to, czy Polsce zależy na zachowaniu, a może nawet wzmacnianiu niezależności energetycznej? Czy chcemy zachować energochłonny polski przemysł? Ile warte jest polskie bezpieczeństwo energetyczne? Czy w ogóle ma cenę? Czy i w jaki sposób wspierać polskie firmy, które mierzą się z ogromną konkurencją zagranicznych odpowiedników, którzy przez lata akumulowali zasoby?”

„Decyzje co do miksu energetycznego należą do Polski, a bezpieczeństwo nie podlega kompromisom. Energia musi płynąć nieprzerwanie od wytwórcy do każdego gospodarstwa domowego i każdej firmy w Polsce. Musi być nas na nią stać i nie może ona nadmiernie obciążać portfeli naszych i przyszłych pokoleń.

Z punktu widzenia bezpieczeństwa państwa polskiego za wszelką cenę należy więc dążyć do wyeliminowania ryzyka tzw. blackoutów. Wydaje się to tym trudniejsze, że wspomniany wcześniej brak równowagi rynkowej jest efektem dogmatycznej polityki klimatycznej Unii Europejskiej, która dąży do redukcji emisji, na plan dalszy przerzucając pryncypia bezpieczeństwa dostaw i niskich cen dla odbiorców końcowych. Natomiast w skali mikro bezpieczeństwu dostaw zagraża efekt tzw. merit order, czyli nadania priorytetu energii wyprodukowanej ze źródeł odnawialnych, co w rezultacie skraca czas pracy elektrowni konwencjonalnych i prowadzi do sukcesywnego pogarszania ich sytuacji finansowej.”

Kosztowna modernizacja energetyki

„Aby nadążyć za unijnymi wymogami emisji zanieczyszczeń, polska energetyka podjęła forsowny program modernizacji. W elektrowniach grupy PGE zainstalowaliśmy najnowocześniejsze urządzenia, które zmniejszają emisje szkodliwych związków do atmosfery. W całej Polsce firmy energetyczne zainwestowały miliardy złotych w modernizację istniejących bloków energetycznych i dostosowanie ich do wyśrubowanych norm unijnej polityki. Sama tylko PGE do 2020 r. przeznaczy na modernizację i odtworzenie istniejących mocy wytwórczych ok. 16 mld zł.”

„Dzięki temu Polska dobrze się wpisuje w unijną politykę klimatyczną. Mamy się czym pochwalić. Podjęliśmy się ogromnego wysiłku modernizacyjnego. W 2015 r. nad Wisłą wybudowano dwa razy więcej mocy w elektrowniach wiatrowych, niż wynosi średnia unijna. Turbiny wiatrowe w Polsce produkują już więcej prądu niż w Danii, którą uznaje się za lidera energetyki wiatrowej.”

„Do spełnienia unijnych celów polityki klimatycznej na rok 2020 pozostało Polsce niewiele. Obecnie już 16 proc. energii elektrycznej w naszym kraju wytwarzają źródła odnawialne. U zarania polskiej drogi ku realizacji unijnych zobowiązań klimatycznych, tzn. w 2008 r., było to zaledwie 3 proc. Wypełniamy postawione przed nami cele i jeśli tak dalej pójdzie, to niczym pilny student przekroczymy wymagania.”

Możliwe scenariusze dla polskiej energetyki

„To, jak wytwarzamy energię, nie zmieni się w ciągu kilku lat. Na przykład zielona rewolucja w Niemczech, gdzie zaczęła się najwcześniej, ma potrwać aż do 2050 r. W Polsce też musi minąć wiele lat, zanim przestawimy zwrotnice polskiej energetyki i znacząco zmniejszymy wykorzystanie węgla. Musimy podejmować takie decyzje, aby kapitał pozostawał w Polsce, bo służy on budowaniu silnej pozycji Polski w Europie.”

„Dlatego nie chcemy powtarzać scenariusza niemieckiego, bo nie jesteśmy jeszcze na niego gotowi. Za forsowną transformację energetyczną opłatę ponoszą niemieckie gospodarstwa domowe. Czy polskie społeczeństwo, które w dochodach dopiero dogania Europę, stać na to, by dopłacać do zielonej energii ok. 100 mld zł rocznie, jak u naszych sąsiadów? Nie! Polacy zasługują na polski scenariusz. Taki, w którym do ich domów będzie nieprzerwanie dostarczany tani prąd, a ich pieniądze nie popłyną do europejskich eksporterów, lecz zostaną nad Wisłą, by wspomóc polski cud gospodarczy. Polska transformacja energetyczna cały czas się toczy swoim, dostosowanym do naszych warunków, tempem. Na ironię zakrawa to, że chociaż w budowę nowych mocy w energii odnawialnej w Niemczech wpompowano dziesiątki miliardów euro, to emisje dwutlenku węgla i tak wzrosły, bo Niemcy pełnymi garściami czerpią z własnych zasobów węgla brunatnego. Blisko połowa unijnej produkcji przypada właśnie na ten kraj. W ciągu pięciu lat niemiecka gospodarka zużyje tyle węgla brunatnego, ile Polska przez 15 lat.”

„Polski scenariusz możemy osiągnąć na kilka sposobów i tylko od nas zależy to, jak skonstruujemy jego poszczególne akty. PGE, będąca narzędziem w realizacji polityki państwa w energetyce, chce być gotowa na każdy scenariusz. Przygotowujemy się do podjęcia kluczowych decyzji, w którym kierunku będziemy rozwijać nowe moce. Czy będą to odkrywki, wiatraki na Bałtyku, czy elektrownia atomowa? Dzisiaj nie znamy jeszcze odpowiedzi na to pytanie, ale w ramach każdego z tych projektów trwają prace przygotowawcze. Roztropnie jest szykować się na wiele scenariuszy, żeby w zależności od rozwoju otoczenia rynkowego i regulacyjnego mieć możliwość podjęcia optymalnej decyzji.”

[Nasz komentarz] Należy podziękować prezesowi Baranowskiemu za głos rozsądku w debacie o przyszłości energetyki. Wskazuje on na kluczowe problemy stojące przed polską polityką energetyczną, tj.

- zagrożenie dla energetyki konwencjonalnej ze strony unijnej polityki dekarbonizacji;

- preferencyjny dostęp źródeł OZE do sieci energetycznej dający im pierwszeństwo w sprzedaży;

- olbrzymie koszty transformacji energetycznej ponoszone przez odbiorców energii;

- brak decyzji co do przyszłego miksu energetycznego w Polsce, który warunkuje dalsze zachowania po stronie spółek energetycznych.

Z wypowiedzi prezesa PGE wynika, że nie podziela on entuzjazmu co do OZE. Widzi za to olbrzymie koszty ponoszone przez obiorców energii na „transformację energetyczną”, która wcale nie zapewnia bezpieczeństwa dostaw energii, gdyż skupia się jedynie na obniżaniu emisji CO₂.

Ze swojej strony dodamy, że naszym zdaniem OZE wcale nie są rozwiązaniem problemów w energetyce. OZE dopiero tworzą problemy w energetyce, których rozwiązanie zajmie lata i dużo pieniędzy. Podczas, gdy energetyka konwencjonalna jest w stanie zapewnić stabilne i przewidywalne kosztowo ceny energii. Wrzucając kamyczek do ogródka Ministrowi Energii wskazujemy, że minęły już dwa lata rządów PiS, a w dalszym ciągu nie mamy nowej polityki energetycznej. Nie wiemy, czy i jaki plan ma minister Tchórzewski dla elektrowni wiatrowych. Obawiamy się, że czeka nas powtórka scenariusza z czerwca/lipca br., kiedy po ciuchu próbowano przemycić istotną zmianę ustawy odległościowej oraz ustawy o OZE, która umożliwiałaby powrót do wiatrakowania. Temat wiatraków trzeba raz na zawsze przeciąć, bo inaczej będzie wracał jak bumerang. Środki finansowe przeznaczone na OZE można wydać na geotermię i energetykę wodną, a nie na wiatraki. Tych ostatnich mamy już i tak za dużo, co skwapliwie wypomina prezes Baranowski. Energetyka wiatrowa stanowi tylko niepotrzebne obciążenie dla systemu energetycznego i finansowego państwa. 

Sadźmy lasy, rozbierajmy wiatraki

Redakcja stopwiatrakom.eu

Źródło: http://wgospodarce.pl/informacje/44437-energetyczny-scenariusz-dla-polski